*;';پروازتاپروانگی;';*

خوبی؟ خوشی؟ دماغت چاقه؟

اگر از حال من می پرسی  ... این روزها به گمانم خوبم ... نه خوب خوب ها ... ولی سردرگمی بین خوب و بد هم خوب است !

راستی چه خبر از واژه های نگفته من در این برهوت بی واژه ای ! کلمات هستند، اما حس گفتن کلمات گوشِ وبلاگی نمی خواهد،

چشمِ خیره شده به مانیتور را نیز نمی طلبد .. حرف های نگفته ام را حقیقت زنده ای می خواهد که لمس لحظاتش را به خاطر بسپارم.

کجا بود خواندم جمله ای را که بعد تر خواهم گفت به تو ... آها ... شاندل می گوید یا شریعتی می گفت را نمی دانم هر کسی گفت خدا خیر یکصد کلمه ی دعاگونه را به روحش برساند که گفت :

که اگر گوشی نبود نمیگوییم

و حرفهایی است برای نگفتن

حرفهایی که هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمی آورند

حرفهای شگفت،زیبا و اهورایی همین هایند

و سرمایه ماورایی هرکس به اندازه حرفهایی است که برای نگفتن دارد

حرفهای بی تاب و طاقت فرسا

که همچون زبانه های بیقرار آتشند

و کلماتش, هریک، انفجاری را به بند کشیده اند

کلماتی که پاره های بودن آدم اند...

اینان هماره در جستجوی مخاطب خویشند

اگر یافتند، یافته می شوند...

...و

در صمیم وجدان او آرام می گیرند

و اگر مخاطب خویش را نیافتند، نیستند

و اگر او را گم کردند، روح را از درون به آتش میکشند

و دمادم

حریق های دهشتناک عذاب بر او میافروزند

دیدی وبلاگ جان ... گاهی حرف های تو را دیگران بهتر از خودت می گویند و تو تمام مدت به این فکر می کنی آدم ها شبیه به هم می شوند هرز گاهی یا این کلمات هستند که با تو غریبه می شوند و با دیگر انس می گیرند .. هر چه هست عاشق این حس های شبیه به هم می شوم ... می دانی چرا؟

می گویمت ... آخر اینگونه آدم ها درک می کنند درک کردنی ها را و تو چقدر آرام می شوی که می فهمی دیوانگانی همچون تو هم هستند و بودند و خواهند بود تا خسته نشود این تبعیدگاه از این همه دوری حس ها!!

ای بابا .. بگذریم ... وقتی نمی یابی آنکه را که باید تا بگوییش از آنچه که باید ..  گذشتن بهترین راه می شود از نظرت نه؟